Het had zo mooi kunnen zijn….

Toen TARU woensdag j.l. een Progesteronspiegel had van 8.5 kregen wij “groen licht”  en vertrokken wij donderdagmorgen opgetogen naar Leverkusen:
LASSE, here we come…!

Lasse was blij Taru terug te zien, en ook Taru maakte een opgewekte indruk. Na even met elkaar gespeeld te hebben, vond Lasse het tijd worden voor "de daad”.
En toen ging het knopje om bij Taru: alles goed en wel, maar dát niet.  Ze vertoonde totaal geen staart-reflex, ging telkens zitten of gromde hem af.
Dan maar even een pauze ingelast, een wandelingetje, even wat eten met elkaar, maar ook daarna: no way…. Taru liet de dekking niet toe. “Zijn we dan misschien toch nog iets te vroeg?”, vraag je je dan af. Dus onverrichte zake maar weer naar huis gereden, met de afspraak dat we de volgende dag terug zouden komen.

Zo gezegd, zo gedaan: vrijdagochtend sprong Taru weer vrolijk in de auto, en gingen we opnieuw op weg, in de hoop dat het die dag toch zou lukken. Maar nee dus…. Spelen: leuk, maar gedekt worden: dacht het niet. We hebben zo’n beetje de hele trukendoos uitgeprobeerd, maar Taru was niet te verleiden. Wij konden allemaal “haar rug op”, nou ja….behalve Lasse dan.  Je wordt dan hard met de neus op de feiten gedrukt: de fokker wikt, maar het is de teef die beschikt….

Een beetje ontgoocheld zijn we weer naar huis vertrokken, en zijn gelijk doorgereden naar onze DA voor nog een Progesterontest. Uitslag: 16.4, dus aan het dek-tijdstip heeft het niet gelegen. Maar waaraan dan wel?? Jammer dat we niet in dat lieve, eigenzinnige koppie van Taru kunnen kijken. Ze zal haar redenen hebben gehad.

Maar goed, het blijft balen wanneer je de mensen, die zich al een beetje verheugd hadden op een pupje in het voorjaar, teleur moet stellen.

Bij een volgende loopsheid gaan we het opnieuw proberen, en dan maar hopen dat het wel lukt. En zo niet?? Dan blijft Taru voor ons nog steeds die gekke, speelse, komische, (soms behoorlijk) eigenzinnige, maar o zo lieve hond, die ons telkens weer een verrassing bezorgt.

 “Never a dull moment”, zullen we maar zeggen….