In Memoriam Dayko....

 Gistermiddag kregen we telefoon van Denise, om ons te vertellen dat DAYKO overleden was. Zij hadden hem op 25 mei jl. laten inslapen, en daarna even de tijd genomen om dit samen met elkaar en hun gezin te verwerken. 

De dood van Dakyo was voor ons niet meer een echte verrassing. We hadden een paar weken daarvoor nog contact gehad met elkaar waarin we zijn afnemende gezondheid hadden besproken. Dayko slikte al zo'n anderhalf jaar medicatie voor zijn hart, deed het daarop beter (en langer) dan verwacht, maar op een gegeven moment houdt dat toch op...., en dat moment was nu bereikt. 

Onze TARU was in haar laatste week van haar dracht, toen wij een schokkend telefoontje kregen van haar fokker. Het zusje van Taru had inmiddels bij hen een nestje met pups, die op dat moment bijna 7 weken oud waren. Maar één van de pups werd die ochtend dood gevonden in de puppy ren... Of wij veel reu-aanvragen hadden, was de vraag. Want ze moesten nu de toekomstige eigenaren van die pup teleurstellen. 

Bij het horen van dit verhaal, een complete nachtmerrie voor elke fokker, hadden wij direkt ons antwoord klaar: "De eerste reu die bij ons geboren wordt is voor hun".  En zo konden Denise en Ceriel ruim 8 weken later toch hun pup meenemen naar hun huis in Limburg. Het reutje met het rode bandje was de gelukkige.

 Dayko is deelgenoot geweest in een belangrijk deel van hun leven. Was hij eerst de eenling die alle aandacht en liefde kreeg van baas en bazin, vervolgens zag hij hun gezinnetje geleidelijk aan uitgebreid worden met 3 kinderen. Via foto's en filmpjes zagen wij hoe liefdevol en geduldig Dayko omging met het kleine grut. En vorig jaar kreeg hij er een harig huisgenootje bij, Loebes, een kleinzoon van zijn nestbroer Kobus....

Wij weten hoe geliefd Dayko was en zijn gemis valt hun zwaar. Het was voor hun de eerste keer dat ze afscheid moesten nemen van een dierbaar huisgenoot (en wennen doet het nooit, is mijn ervaring) 

We wensen Denise, Ceriel en de kinderen heel veel sterkte toe. We zijn hun dankbaar voor alle liefde, aandacht en zorg die Dayko heeft genoten. En we hopen dat Loebes de leegte, die Dayko achterlaat, letterlijk en figuurlijk weet te vullen.  

In Memoriam Jock.....

 Gistermiddag kregen wij een verdrietige Marianne aan de lijn: die ochtend hadden ze JOCK laten inslapen. Hij leed al geruime tijd aan artrose, had ook al de nodige behandelingen en operaties achter de rug, maar nu was de grens bereikt en de pijn te hevig. Ze wilden hem niet langer laten lijden..... Een beslissing die wij alleen maar kunnen respecteren, wetende hoe moeilijk het is om zo'n besluit te moeten nemen. Jock was hun maatje, hun allesie, hun grote schat....

Acht jaar geleden was hun huis er klaar voor: een hond was nog het enige wat er ontbrak. Marianne had haar keuze laten vallen op de Leonberger. Bij de kennismaking had manlief Eric nog niet echt het idee wat een Leonberger was, maar vertrouwde volledig op de keuze van zijn vrouw. En hij kwam al snel tot de conclusie dat Marianne een goede keuze had gemaakt. Hij liet zich dan ook volledig inpakken door onze drachtige CAILIN.

Toen de pups geboren waren, hebben ze ons regelmatig bezocht, samen met dochter Sarah. Al snel liet Marianne haar oog vallen op het reutje met het zwarte bandje. Ze was dan ook helemaal happy toen wij, na de puppytest, haar keuze honoreerden. En zo vertrok Notus-Me Ebony naar Hollandsche Rading, om daar met zijn kontje in de boter te vallen: wat een ruimte, wat een weelde en wat een prachtige omgeving om op te groeien. En aan liefde en aandacht geen gebrek.

In 2019 onderging Jock een nieuw avontuur: de familie had besloten te verhuizen naar Schotland, de geboortegrond van Eric, en zo verruilde Jock de Hollandse bossen en hei voor de Schotse Hooglanden. In die geweldige natuur heeft hij de 2e helft van zijn leven mogen doorbrengen, een leven van in totaal maar 8 jaren. We had hem en zijn familie zo graag nog enkele jaren gegund, maar helaas.....

Jock zal enorm gemist worden, de familie had een sterke band met hem. Het heeft Jock aan niets ontbroken, daar hebben ze allemaal voor gezorgd. Hem moeten missen is een groot verdriet. En wij treuren met hen mee. Wij willen Marianne, Eric en Sarah enorm bedanken voor alle liefde en zorg. 

Veteranen....

 Vandaag viert NUPHAR met zijn broertjes en zusjes uit het E-nest hun 8e verjaardag. 

En mogen zij zich nu Veteranen noemen.

Helaas heeft zusje Bubbel dit niet meer mogen meemaken. Voor haar branden we een kaarsje....

Oudoom Dayko en achterneef Loebes....

 We kregen van een telefoontje van Ceriel, en toen dacht ik gelijk: o jee, nee toch.... Hij is immers bijna 9 jaar en heeft al een tijdje hartproblemen. Maar nee, gelukkig! Ceriel wilde gewoon even bijpraten en voedingsadvies voor DAYKO...

Het ging eigenlijk best wel goed met hem gezien zijn hartproblematiek, reageert schijnbaar goed op de medicatie. Maar natuurlijk merken ze wel dat hij een dagje ouder wordt, meer rust nodig heeft en ook meer slaapt. 

Hun jongste aanwinst, Loebes, is inmiddels ook alweer een jaar oud. De heren kunnen het goed vinden met elkaar, maar Dayko laat zich niet meer zoveel verleiden tot spel.

We kregen ook een paar mooie foto's toegestuurd van de heertjes.

Loebes is een kleinzoon van KOBUS, de broer van Dayko, en ook een enorme lieverd.

Nieuw Zeeland-pups 2 jaar....

De pups van KOBUS, geboren in Nieuw Zeeland, vieren alweer hun 2e verjaardag. Zo leuk dat Jake en Ronan (de fokkers) ons op de hoogte houden via Facebook. Hierbij de foto's van de j(h)arigen: 

Zuri is bij Jake en Ronan gebleven.

Pasen 2023....

 Hele fijne Paasdagen

In Memoriam Maira.....

 

Vanmorgen kregen wij het verdrietige bericht dat MAIRA was ingeslapen. Maira was een teefje uit ons C-nest, een zusje dus van onze CAILIN en deze 2 zusjes hebben samen nog hun 11e verjaardag mogen vieren. En nu heeft Cailin de twijfelachtige eer dat ze al haar nestgenootjes heeft overleefd..... 

Natuurlijk zijn we dankbaar dat de familie zo lang van hun Maira heeft mogen genieten, maar we weten ook dat ze behoorlijk gemist zal worden. Maira had een speciaal plekje in hun hart: hun 1e Leonberger (inmiddels hebben ze er meer) en qua karakter een schot in de roos. Maira vond alles en iedereen lief en aardig en was voor de kleinkinderen, die naast hun wonen, een grote troostbeer. 

Toen wij in 2011 ons C-nestje kregen, en melding hadden gemaakt dat we nog voor 1 teefje een Gouden Mandje zochten, dachten Jenny en Wim (toen zij dit bericht lazen): "Nu of nooit", en belde ons gelijk met de vraag of zij aanspraak mochten maken op deze pup. Bij de kennismaking klikte het gelijk tussen hen en ons, en ons voorgevoel heeft ons niet bedrogen. Maira heeft een fantastisch mooi leven gekregen bij hen. 

Ze groeide op met meerdere honden en katten, en er was altijd wel een kleinkind aanwezig om mee te spelen en te knuffelen, en met een trimsalon aan huis kreeg ze ook de nodige aandacht voor haar uiterlijk. Maira werd dan ook gekscherend "de koningin" genoemd. 

De laatste tijd ging het fysiek niet meer zo goed, Maira kreeg steeds meer moeite om in de benen te komen. En zondag ging het echt mis tijdens de wandeling. Ze zakte door haar achterhand, en met veel moeite en inspanning hebben ze haar nog thuisgekregen. Met de DA hebben ze bekeken of er nog iets te doen viel aan de artroseklachten, ook nog wat geprobeerd om het te verlichten, maar dat bleek niet voldoende... Het was moeilijk om de beslissing te nemen, want Maira was nog zo helder in haar koppie en aan haar eetlust mankeerde ook nog niets. Ze hebben haar die laatste dag dan ook vreselijk verwend met allerlei lekkere hapjes. Maar uiteindelijk werd er toch voor gekozen haar niet langer te laten lijden.....

Het was i.e.i. de bedoeling om haar te laten cremeren, maar daar was een kleinzoontje het niet mee eens. Het idee dat Maira "in de brand gestoken" zou worden..... Dat mocht niet gebeuren. Maira krijgt nu een graf op eigen terrein, en misschien wel onder de perenboom. Want als er iets was wat Maira heerlijk vond, dan was het wel zo'n heerlijk sappig peertje....

Een heerlijke peer als taartje...

Wij weten hoeveel verdriet de familie heeft om het verlies van hun dierbare Maira, maar gelukkig hebben ze Tess, Junah en Suus nog. Deze harige huisgenoten verzachten het gemis misschien. En Henk en ik willen hun enorm bedanken voor alle liefde en zorg waarmee ze Maira omringd hebben. 

Foto gemaakt toen ze 11 jaar oud was.

 

In Memoriam Bubbel....

 Afgelopen vrijdag hebben Davie, Daniëlle en hun kinderen afscheid moeten nemen van BUBBEL.... Dit bericht kwam hard aan bij ons. Nog maar net 7,5 jaar oud.... En ook zo oneerlijk naar ons gevoel. Haar moeder, onze CAILIN, leeft immers nog... 

De oorzaak was botkanker, en deze diagnose was ook voor de familie een onverwachte klap. Toen Bubbel de afgelopen Kerstdagen begon te kreupelen met haar linker voorpoot, ging men er van uit dat ze zich had verstapt en mogelijk daarbij iets gekneusd. Maar een röntgenfoto liet zien dat er duidelijk sprake was van een tumor.... Eventuele behandelingsmogelijkheden werden nog besproken, maar leken niet erg zinvol meer. En daarom koos de familie ervoor om haar even stevig in de pijnmedicatie te zetten, zodat ze nog een week van elkaar konden genieten. De kinderen hadden de afgelopen week nog schoolvakantie en dit werd een week waarin mooie herinneringen werden gemaakt, waarbij de familie Bubbel ook enorm heeft verwend. Maar vrijdag was de dag van afscheid.....

Nuphar en Bubbel (liggend)

Bubbel was de pup die toentertijd wat langer bij ons is gebleven, omdat haar toekomstige eigenaren nog op vakantie waren. Dit was allemaal van tevoren besproken, en voor ons geen straf. En ook niet voor NUPHAR die het maar wat leuk vond dat er nog een nestgenootje bleef nadat de rest was vertrokken. Samen spelen (en moeder plagen) samen naar de DA voor de tussenenting (was wat minder leuk) en samen in de auto naar de stad om nieuwe dingen te ontdekken. Kortom: die twee hadden het heel gezellig met elkaar. Maar uiteindelijk vertrok ook Bubbel naar haar Forever Home. En met 3 jonge kinderen was daar ook genoeg te beleven. 

Op een gegeven moment werd ze samen met haar jongste bazinnetje "ontdekt" door een fotografe Tamara Nederkoorn, die (voor haar eigen portfolio) een prachtige fotoserie heeft gemaakt van deze 2 dametjes. Klik op deze link: https://notusme.blogspot.com/2016/02/fotos-bubbel.html om deze foto's nog eens te bekijken en waarmee ze zelfs "wereldberoemd" werden in België. De Belgische Leonberger Club heeft in 2016 twee foto's gebruikt voor de catalogus van hun Jonge Honden- en Veteranendag.

Eén van de foto's uit de serie

Uit het telefoongesprek met Daniëlle werd nog weer eens duidelijk hoe geweldig en fantastisch lief Bubbel was. Ze zal enorm gemist worden. Het was voor hun een moeilijke beslissing geweest, maar een liefhebbende baas moet ook dergelijke beslissingen durven nemen. "Loslaten is ook liefde".... 

Wij wensen de familie héél veel sterkte toe met het gemis en het verdriet, en bedanken hen voor de goede en liefdevolle zorg waarmee zij Bubbel een Gouden Mand hebben gegeven.

Een goed 2023 gewenst.....

 

Zabri....

 En deze lieve foto kwamen we tegen op Facebook. Wat lijkt ZABRI veel op haar broer, onze NUPHAR. Dezelfde vrolijke gezichtsuitdrukking. Alleen heeft zus-lief wel een mooier gebit....