In Memoriam Zabri......

En opnieuw zijn er tranen vergoten. Ditmaal om het verlies van ZABRI uit ons E-nest. Het teefje wat zo enorm veel leek op haar moeder Cailin is na een week haar moeder 'nagereisd' over de regenboog....

Een zeer verdrietige Hennie, de bazin, deelde ons gisteravond mee dat Zabri was ingeslapen vanwege een bloeding a.g.v. een milttumor. Uit ervaring weten wij dat dit vaak vervelende en doorgaans kwaadaardige tumoren zijn. 

Dit nieuws deed ons ook weer veel verdriet. We hadden zó gehoopt dat de familie ditmaal wat langer mocht genieten van hun Leo-meisje. Hun vorige teefje SYRA (Belotte uit ons B-nest) was ook al te jong overleden na een niet goed verlopen operatie. Maar helaas, Zabri is maar 1 jaar ouder geworden dan Syra....

Zabri was het pupje met het roze bandje, en van begin af aan al een kleine dondersteen. Ze hield van leven in de brouwerij en was vaak de aanstichtster van reuring in het nest. We wisten al snel dat zij heel geschikt zou zijn voor de familie in Puiflijk. En wat was ze welkom daar. Aan liefde geen gebrek.

Zabri is geboren op de dag dat onze Zabri 13 jaar werd. Hennie vond Zabri zo'n mooie naam en vroeg of wij geen bezwaar hadden dat hun teefje ook Zabri werd genoemd. Bezwaar? Integendeel! We vonden het juist een hele leuke geste.  

Regelmatig kregen we berichtjes over de deugden en ondeugden van dit dametje en uit alles bleek hoe gek ze met haar waren. En het verbaasde ons hoe veel zij begon te lijken op haar moeder. Zo jammer dat ze nou net niet die sterke genen van haar moeder heeft geërfd......

Wij kunnen ons goed voorstellen hoe verdrietig dit afscheid moet zijn geweest. En hoe stil het nu zal zijn in huis, zonder die wervelwind die graag geknuffeld wilde worden. Zabri hield van aandacht en die kreeg ze volop. Wat dat betreft had ze het enorm getroffen met haar familie.

Wij wensen Hennie, dochter Joyce en zoon Twan heel veel sterkte. Het zal even duren om dit afscheid een plekje te geven. 

Wij zijn hun dankbaar voor de liefde, aandacht, zorg en alles wat nodig was om haar een goed leven te geven. En een goed leven heeft ze gehad, zeker weten.....

In Memoriam Cailin.....

 Afgelopen vrijdag hebben we dan toch afscheid moeten nemen van onze CAILIN. 's Morgens nog vol trots de ontvangen Grey Muzzle Award gepubliceerd op Facebook, en 's middags moeten beslissen dat het echt niet meer ging.... Zo snel kan het gaan. 

We zagen haar de laatste dagen fysiek wel achteruitgaan, maar vrijdagmiddag kregen we het gevoel dat het leven lijden werd voor haar, en dat ze pijn had (ze begon te kreupelen met haar linker voorpoot) Hoe moeilijk wij het ook vonden, dit was voor ons de reden om het besluit te nemen. Haar koppie wilde nog wel, maar haar lijf was op. 's Avonds is Cailin heel rustig ingeslapen, het was goed zo....... 

Toen ons C-nest was geboren, had Henk al snel een zwak voor het teefje met het rood/witte bandje. Zij werd dan ook al snel 'zijn meisje', en dat is ze ook altijd gebleven. Daaraan dankt zij ook haar roepnaam: Cailin is een Ierse meisjesnaam en betekent 'meisje'.  

Cailin groeide op met ZABRI, DZJANGA en natuurlijk haar moeder TARU. Het werd ons al snel duidelijk dat het wel een dametje was met een eigen willetje. In haar ogen was niet Zabri maar haar moeder nr. 1, en beschouwde zij zichzelf gemakshalve als nr. 2 in de roedel. Dan moest ze er even weer aan herinnerd worden dat de rollen toch net iets anders verdeeld waren in de groep.....

En 4 jaar later, in 2015, werd ze zelf de trotse moeder van ons E-nest. En daarmee schonk ze ons een heel mooi cadeau: haar zoon NUPHAR. Op de foto ligt hij vooraan met het paarse bandje.

In hetzelfde jaar, een aantal maanden na de geboorte van haar nest, overleden Zabri en Dzjanga vrij snel na elkaar. En toen hadden we drie generaties in huis: Oma Taru, dochter Cailin en kleinzoon Nuphar. Wij vonden dat heel bijzonder om mee te maken. 

In 2019 kwam hier een einde aan door de dood van Taru. Vanaf dat moment was het alleen nog moeder en zoon. En ook al was ze een stuk kleiner dan Nuphar, toch wist ze zoonlief nog prima onder de duim te houden. 

Echter de laatste tijd werd er niet meer zoveel gespeeld. We moesten Cailin ook een beetje in bescherming nemen, want Nuphar kan, hoe goed bedoeld ook, nogal lomp zijn in zijn spel. En Cailin stond niet meer zo stevig op haar benen. 

En nu hebben we ook afscheid moeten nemen van deze mooie dame, want mooi was ze tot op het eind. Onze DA maakte de opmerking dat ze nog zo mooi in haar vacht zat, en ook de gastvrouw van de dieren crematorium vond Cailin er nog prachtig uitzien. Maar mooi of niet, ze was vooral erg lief en aanhankelijk. Veel daarvan heeft ze doorgegeven aan Nuphar. 

Geboren in onze handen, gestorven in onze armen, voor altijd in ons hart....

Maar wat gaan we haar missen.

Vandaag hebben wij haar as weer opgehaald, en strooien we dit uit bij de anderen in ons Memorialhoekje...

 

Grey Muzzle Award....

En daar is ie dan, vandaag ontvangen: de Grey Muzzle Award voor onze 12-jarige dame.  

We kregen dit keer een dubbel exemplaar, omdat we eigenaren én fokkers zijn van CAILIN. 

Natuurlijk zijn we trots, maar het is ook wel een kwestie van geluk hebben. En daar zijn we dankbaar voor. Veel Leo's halen helaas de dubbele cijfers niet. Ons is wel eens gevraagd wat wij eraan doen dat onze honden zo oud worden. Ons antwoord: niets bijzonders. En misschien is dat wel de reden......

Cailin 12 jaar......

 En vandaag mogen wij het dan beleven:

 CAILIN wordt 12 jaar!!!! 

Helaas geen nestgenootjes meer die dit met haar mee kunnen vieren. Cailin is nog de enige in leven zijnde 'pup' van ons C-nest (Thalassa Woscany 'TARU' -X- Umberto Ligocka Wataha)

Voor ons is dit de 2e keer dat één van onze eigen Leo's de 'Grey Muzzle Award' leeftijd bereikt. Wij beseffen terdege dat wij ons gelukkig mogen prijzen met dit feit. Maar je zou toch wensen dat dit ooit weer een normale leeftijd wordt voor de Leonberger.

Wij beseffen echter ook dat het afscheid steeds dichterbij komt. De jaren gaan inmiddels wel tellen bij Cailin. Dat koppie van haar doet het nog prima, behalve dan haar ogen: ze ziet niet meer zo scherp. Maar oren en neus werken nog uitstekend!!  En altijd nog te porren voor een lekker hapje. De maaltijden en tussendoortjes zijn voor haar de kleine hoogtepuntjes van de dag.

Maar haar lijf wordt strammer, de achterhand zwakker, opstaan kost meer moeite en het lopen gaat wat langzamer. Hoewel, af en toe probeert ze nog een vreugdesprongetje te maken....... En haar nieuwsgierigheid wint het vaak nog van de lichamelijke ongemakken: toch nog even kijken wat er aan de hand is, want stel je voor dat je iets mist....

Wij gaan genieten van elke dag dat Cailin nog bij ons is.

 

In Memoriam Loebas.....

 

Opnieuw valt er een verlies te betreuren. Ditmaal LOEBAS uit ons E-nest. 

Wij waren op de hoogte dat er bij hem een tumor in zijn lies was gevonden, waar helaas niets meer aan te doen viel. Eigenlijk werd het per toeval ontdekt. Hij was bij de DA vanwege een hotspot die niet goed wilde genezen. De ontdekking van de tumor was een grote schok. Wie weet hoe lang hij daar al last van heeft gehad? Leo's zijn ook zulke kanjers, voordat ze iets laten merken...

Ine en Pieter besloten om zo lang als het nog mogelijk was van Loebas te genieten tot het moment dat leven lijden zou worden. Helaas kwam dat moment sneller dan gehoopt....

 Het zal vreemd zijn voor hen om na 21 jaar geen Leonberger meer in huis te hebben.

Hun 1e Leonberger was een broertje van onze ZABRI, en Zabri mocht ooit als pup een dag en nacht bij hun logeren (wij gingen die dag naar een show met onze andere honden) Zabri heeft toen haar broertje geleerd dat je via een gat in de heg bij de buren kunt komen: Never a dull moment met een Leonberger in huis.....

Toen Pieter en Ine in 2015 graag een pup wilden hebben uit ons E-nest, hebben wij dan ook geen moment getwijfeld. 

Het is fijn om te weten dat zij volop van Loebas hebben genoten en hem bestempelen als een 'fantastische hond'.             

Maar daar hebben ze natuurlijk ook zelf de hand in gehad. Zij hebben Loebas een liefdevol tehuis geboden, met een Gouden Mand. Het heeft hem aan niets ontbroken. Maar ze hebben ook veel energie gestopt in zijn opvoeding, zodat hij ook de kans kreeg om die fantastische hond te worden....

Wij zijn Ine en Pieter erg dankbaar voor alle liefde, zorg en aandacht waarmee ze Loebas hebben verwend. En we wensen hun beide veel sterkte toe, want we weten dat Loebas erg gemist wordt.

Baloe....

 We kregen nog een paar leuke foto's van BALOE n.a.v. haar 9e verjaardag. Ze zit alweer een aantal jaren in Friesland en ze lijkt het daar prima naar haar zin te hebben. We zijn nog steeds blij en dankbaar dat ze daar weer een warm plekje heeft gevonden.

Maar ze wordt wel een dagje ouder, schrijft de familie:

"Februari nog geopereerd aan baarmoeder en eierstokken.
Afgelopen week naar de dierenarts omdat ze niet at en dronk, maar na een paar spuitjes was ze er weer! Bleek de oorzaak een nekhernia te zijn, dus de bakken maar hoger gezet.
Dus zo gaan we maar door, ze was verder kern gezond"....

Lola....

 Een leuk filmpje van LOLA en haar huisgenoten.....

D-nest 9 jaar...

 Vandaag vieren een 5-tal honden uit ons D-nest hun 9e verjaardag.

Helaas hebben 3 nestgenootjes dit geluk niet gehad: DIËGO, BARRY & DAYKO.

Voor hen branden we in ons hart een kaarsje...

In Memoriam Dayko....

 Gistermiddag kregen we telefoon van Denise, om ons te vertellen dat DAYKO overleden was. Zij hadden hem op 25 mei jl. laten inslapen, en daarna even de tijd genomen om dit samen met elkaar en hun gezin te verwerken. 

De dood van Dakyo was voor ons niet meer een echte verrassing. We hadden een paar weken daarvoor nog contact gehad met elkaar waarin we zijn afnemende gezondheid hadden besproken. Dayko slikte al zo'n anderhalf jaar medicatie voor zijn hart, deed het daarop beter (en langer) dan verwacht, maar op een gegeven moment houdt dat toch op...., en dat moment was nu bereikt. 

Onze TARU was in haar laatste week van haar dracht, toen wij een schokkend telefoontje kregen van haar fokker. Het zusje van Taru had inmiddels bij hen een nestje met pups, die op dat moment bijna 7 weken oud waren. Maar één van de pups werd die ochtend dood gevonden in de puppy ren... Of wij veel reu-aanvragen hadden, was de vraag. Want ze moesten nu de toekomstige eigenaren van die pup teleurstellen. 

Bij het horen van dit verhaal, een complete nachtmerrie voor elke fokker, hadden wij direkt ons antwoord klaar: "De eerste reu die bij ons geboren wordt is voor hun".  En zo konden Denise en Ceriel ruim 8 weken later toch hun pup meenemen naar hun huis in Limburg. Het reutje met het rode bandje was de gelukkige.

 Dayko is deelgenoot geweest in een belangrijk deel van hun leven. Was hij eerst de eenling die alle aandacht en liefde kreeg van baas en bazin, vervolgens zag hij hun gezinnetje geleidelijk aan uitgebreid worden met 3 kinderen. Via foto's en filmpjes zagen wij hoe liefdevol en geduldig Dayko omging met het kleine grut. En vorig jaar kreeg hij er een harig huisgenootje bij, Loebes, een kleinzoon van zijn nestbroer Kobus....

Wij weten hoe geliefd Dayko was en zijn gemis valt hun zwaar. Het was voor hun de eerste keer dat ze afscheid moesten nemen van een dierbaar huisgenoot (en wennen doet het nooit, is mijn ervaring) 

We wensen Denise, Ceriel en de kinderen heel veel sterkte toe. We zijn hun dankbaar voor alle liefde, aandacht en zorg die Dayko heeft genoten. En we hopen dat Loebes de leegte, die Dayko achterlaat, letterlijk en figuurlijk weet te vullen.  

In Memoriam Jock.....

 Gistermiddag kregen wij een verdrietige Marianne aan de lijn: die ochtend hadden ze JOCK laten inslapen. Hij leed al geruime tijd aan artrose, had ook al de nodige behandelingen en operaties achter de rug, maar nu was de grens bereikt en de pijn te hevig. Ze wilden hem niet langer laten lijden..... Een beslissing die wij alleen maar kunnen respecteren, wetende hoe moeilijk het is om zo'n besluit te moeten nemen. Jock was hun maatje, hun allesie, hun grote schat....

Acht jaar geleden was hun huis er klaar voor: een hond was nog het enige wat er ontbrak. Marianne had haar keuze laten vallen op de Leonberger. Bij de kennismaking had manlief Eric nog niet echt het idee wat een Leonberger was, maar vertrouwde volledig op de keuze van zijn vrouw. En hij kwam al snel tot de conclusie dat Marianne een goede keuze had gemaakt. Hij liet zich dan ook volledig inpakken door onze drachtige CAILIN.

Toen de pups geboren waren, hebben ze ons regelmatig bezocht, samen met dochter Sarah. Al snel liet Marianne haar oog vallen op het reutje met het zwarte bandje. Ze was dan ook helemaal happy toen wij, na de puppytest, haar keuze honoreerden. En zo vertrok Notus-Me Ebony naar Hollandsche Rading, om daar met zijn kontje in de boter te vallen: wat een ruimte, wat een weelde en wat een prachtige omgeving om op te groeien. En aan liefde en aandacht geen gebrek.

In 2019 onderging Jock een nieuw avontuur: de familie had besloten te verhuizen naar Schotland, de geboortegrond van Eric, en zo verruilde Jock de Hollandse bossen en hei voor de Schotse Hooglanden. In die geweldige natuur heeft hij de 2e helft van zijn leven mogen doorbrengen, een leven van in totaal maar 8 jaren. We had hem en zijn familie zo graag nog enkele jaren gegund, maar helaas.....

Jock zal enorm gemist worden, de familie had een sterke band met hem. Het heeft Jock aan niets ontbroken, daar hebben ze allemaal voor gezorgd. Hem moeten missen is een groot verdriet. En wij treuren met hen mee. Wij willen Marianne, Eric en Sarah enorm bedanken voor alle liefde en zorg.