Afscheid van Dzjanga.....

Drie maanden na de dood van haar moeder hebben wij nu ook afscheid moeten nemen van onze DZJANGA. 

Dit afscheid kwam voor ons enigszins onverwachts, hoewel…. Wij hadden de laatste paar dagen al het gevoel dat Dzjanga niet helemaal lekker in haar vel stak. De uitbundigheid waarmee wij altijd door haar begroet werden, en haar gejoel wanneer zij meende dat het toch eens tijd werd voor een gevulde etensbak, dat hebben we de laatste dagen gemist. Dit gaf ons al het gevoel dat ze nu toch echt oud begon te worden… 

Oud was ze natuurlijk al met haar 10 jaar en 4 maanden, maar ze gedroeg zich daar nooit naar. Echter de afgelopen paar dagen was ze rustiger, tammer, begon ook wat ‘te pieren’ met het eten. Had minder interesse in haar omgeving en de andere honden. Kortom, het voelde niet goed.

De afgelopen nacht zijn Henk en ik bij toerbeurt bij haar gebleven, want we hadden gisteravond echt het idee dat ze er zo tussenuit zou piepen. Ze bleef het liefst liggen waar ze lag. 

Vanmorgen ben ik met haar bij de DA geweest, wilde toch weten wat er aan de hand was. Ik had zelf al gezien dat haar slijmvliezen in de bek zo bleek waren. Onze DA stelde vast dat Dzjanga shockerig was: hele snelle hartslag, kortademig, zeer bleke slijmvliezen, vocht in de buikholte, wankel lopen, apathisch. Dit alles leek te wijzen op een inwendige bloeding.

We hebben toen de beslissing genomen om haar in te laten slapen. Want een eventuele operatie zou ze hoogstwaarschijnlijk niet eens overleven.

Met het verlies van Dzjanga verliezen we ook een laatste stukje van ZABRI. Maar als ons 1^e zelf gefokte teefje zal ze altijd een speciaal plekje in ons hart behouden. Graag hadden we met haar een nestje gefokt, maar daar dacht ze zelf anders over…. Ze liet het moederschap graag aan zich voorbij gaan. We noemden haar wel eens spottend onze ‘Dolle Mina’.

Dzjanga was een teef met een lief, volgzaam en zeer zacht karakter, en soms ook een tikkeltje neurotisch.  Het leiderschap, na de dood van haar moeder, boeide haar ook niet, ze gaf dat stokje graag door aan TARU.  Als zij haar natje en haar droogje maar op tijd kreeg, lekker kon liggen in haar warme mand en regelmatig geknuffeld werd, dan vond zij het leven goed. En een goed leven heeft ze gehad…