Onze Zielepoot.....

Nadat NUPHAR een x-aantal maanden heeft gesukkeld met een nagelriem-ontsteking, waarbij het telkens op en af ging ondanks de AB-kuren, Biotexbaden, zalfjes, dermatologische shampoo's en homeopatische middelen, hebben we vorige week de beslissing moeten nemen om een gedeelte van deze teen te laten amputeren.
Volgens onze DA was dat uiteindelijk toch de meest afdoende behandeling. Zij had nog info ingewonnen bij een orthopedisch chirurg of mogelijk alleen een nagelextractie oplossing zou bieden, maar die kans werd als zeer gering ingeschat. Ook zijn advies was amputatie van de nagel en het laatste teenkootje.
Ik had inmiddels op internet ook al het één en ander gelezen hierover. Dergelijke ontstekingen schijnen heel hardnekkig te zijn en eindigen vaak in amputatie....

Ik zag er ook best wel tegenop. Hoe zou de operatie verlopen, de narcose. Maar vooral: hoe zou het lopen daarna vergaan...
En dan sta je toch weer versteld over de veerkracht van zo'n hond, en hoe snel ze zich weer aanpassen. Een dag na de operatie stond Nuphar alweer te springen en te huppelen, alsof het een lieve lust was. Uiteraard zat zijn voet nog dik ingepakt, en na de nodige instructie mochten Henk en ik dit dagelijks zelf verschonen. Nuphar vond het allemaal prima....

Afgelopen dinsdag zijn we even voor een tussen-controle geweest en zag alles er goed uit. Ook toen verbaasde ik mij weer opnieuw met hoeveel enthousiasme hij dan toch de praktijk weer binnenloopt en iedereen weer hartelijk begroet. Rancune is hem vreemd....

Vanaf gisteren mag het verband er af. Alleen naar buiten toe wel met een sok om zijn pootje. Komen die oude sokken van mij toch nog van pas.....😀En hij loopt er prima op.

Maandag a.s. mogen de hechtingen eruit. En dan maar hopen dat we dit hoofdstuk ook weer af kunnen sluiten. Als de haren weer zijn aangegroeid op zijn nu nog kale voetje, dan zie je er waarschijnlijk niets meer van.