In Memoriam Cailin.....

 Afgelopen vrijdag hebben we dan toch afscheid moeten nemen van onze CAILIN. 's Morgens nog vol trots de ontvangen Grey Muzzle Award gepubliceerd op Facebook, en 's middags moeten beslissen dat het echt niet meer ging.... Zo snel kan het gaan. 

We zagen haar de laatste dagen fysiek wel achteruitgaan, maar vrijdagmiddag kregen we het gevoel dat het leven lijden werd voor haar, en dat ze pijn had (ze begon te kreupelen met haar linker voorpoot) Hoe moeilijk wij het ook vonden, dit was voor ons de reden om het besluit te nemen. Haar koppie wilde nog wel, maar haar lijf was op. 's Avonds is Cailin heel rustig ingeslapen, het was goed zo....... 

Toen ons C-nest was geboren, had Henk al snel een zwak voor het teefje met het rood/witte bandje. Zij werd dan ook al snel 'zijn meisje', en dat is ze ook altijd gebleven. Daaraan dankt zij ook haar roepnaam: Cailin is een Ierse meisjesnaam en betekent 'meisje'.  

Cailin groeide op met ZABRI, DZJANGA en natuurlijk haar moeder TARU. Het werd ons al snel duidelijk dat het wel een dametje was met een eigen willetje. In haar ogen was niet Zabri maar haar moeder nr. 1, en beschouwde zij zichzelf gemakshalve als nr. 2 in de roedel. Dan moest ze er even weer aan herinnerd worden dat de rollen toch net iets anders verdeeld waren in de groep.....

En 4 jaar later, in 2015, werd ze zelf de trotse moeder van ons E-nest. En daarmee schonk ze ons een heel mooi cadeau: haar zoon NUPHAR. Op de foto ligt hij vooraan met het paarse bandje.

In hetzelfde jaar, een aantal maanden na de geboorte van haar nest, overleden Zabri en Dzjanga vrij snel na elkaar. En toen hadden we drie generaties in huis: Oma Taru, dochter Cailin en kleinzoon Nuphar. Wij vonden dat heel bijzonder om mee te maken. 

In 2019 kwam hier een einde aan door de dood van Taru. Vanaf dat moment was het alleen nog moeder en zoon. En ook al was ze een stuk kleiner dan Nuphar, toch wist ze zoonlief nog prima onder de duim te houden. 

Echter de laatste tijd werd er niet meer zoveel gespeeld. We moesten Cailin ook een beetje in bescherming nemen, want Nuphar kan, hoe goed bedoeld ook, nogal lomp zijn in zijn spel. En Cailin stond niet meer zo stevig op haar benen. 

En nu hebben we ook afscheid moeten nemen van deze mooie dame, want mooi was ze tot op het eind. Onze DA maakte de opmerking dat ze nog zo mooi in haar vacht zat, en ook de gastvrouw van de dieren crematorium vond Cailin er nog prachtig uitzien. Maar mooi of niet, ze was vooral erg lief en aanhankelijk. Veel daarvan heeft ze doorgegeven aan Nuphar. 

Geboren in onze handen, gestorven in onze armen, voor altijd in ons hart....

Maar wat gaan we haar missen.

Vandaag hebben wij haar as weer opgehaald, en strooien we dit uit bij de anderen in ons Memorialhoekje...