Het is al weer enige tijd geleden dat Stephan ons benaderde over de vacht van LOLA. Lola had duidelijk de dikke vacht van moeder TARU geërfd, en na de sterilisatie een echte castratenvacht gekregen. Het onderhoud daarvan werd steeds moeilijker, ondervacht raakte steeds meer vervilt, en volgens de trimmer bleef er nog één goede oplossing over: scheren.
Stephan wilde graag weten hoe ik daar over dacht en hoeveel kwaad het kon voor de hond. Ik heb hem uitgelegd dat, als de trimmer het aangeeft, hij die raad beter kan opvolgen. Want als de vacht steeds meer vervilt krijgt Lola alleen maar steeds meer last van huidproblemen, e.d. Oké, ze zal er niet mooier op worden door zo'n scheerbeurt, maar ze zal er wel veel gemak van hebben. En dat is ook wat waard op zo'n leeftijd (10 jaar)
Dat stelde Stephan gerust, en later kregen we een aantal foto's van een kale Lola, en ze voelde zich inderdaad een stuk beter en had weer meer energie. En wat is nu belangrijker.....
Op de foto's: Kale Lola met huisgenootje Elsa, en op de achtergrond logeetje Nola (Berner Sennen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten