Een klein wondertje...

Niets is zo vervelend dan dat je hond "iets onder de leden heeft", daardoor niet wil eten, en je weet niet precies wat er aan de hand is. Dit overkwam ons met NUPHAR.

Maandag j.l. begon de dag nog goed, at 's morgens nog met smaak, maar begon later te braken. Daarbij lichte koorts. Een virusje?? Hondengriepje?? Zeg het maar....
Omdat zijn temperatuur toch wat begon te stijgen, ben ik 's avonds bij de DA langs gegaan. Ook zij dacht in eerste instantie aan een virusinfectie. Hij kreeg een injectie tegen de misselijkheid en een AB-injectie. En hij moest van haar dinsdag weer gaan eten....

Maar dinsdag kregen we er geen hap in, en dat voor een hond die altijd alles lekker vond en nog nooit zijn bak had laten staan. Braken deed hij niet meer, maar zijn temp. bleef hangen rond de 39 graden. Dus eind van de middag opnieuw gebeld. "Kijk het nog even aan, maar als hij morgen nog niet eet, dan wil ik hem terug zien", was de reactie van de DA.

En zo geschiedde.... Omdat Nuphar vanmorgen nog steeds geen trek had, heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor vanmiddag. Om 13.45 uur kon ik bij haar terecht. In zijn keel was niets aan de hand, ook niet aan zijn gebit. Toen ging ze opnieuw de buik onderzoeken, en na de nodige palpatie van de buikstreek meende zij nu wel iets te voelen. Vervolgens een foto gemaakt en jawel....., in de dunne darm zat een kiezelsteen. En waarschijnlijk zat hij daar vastgeklemd. De enige optie was operatie...

Zij wilde niet wachten tot de volgende ochtend, dus vanavond (ze was de hele middag al volgeboekt) moest Nuphar 'onder het mes'. Ik mocht hem nog even weer meenemen naar huis, en ik ben toen naar huis gereden met het gevoel dat ik ook een steen in mijn maag had.....

Om 18.15 uur, een kwartier voordat ik met Nuphar weer naar de DA zou afreizen, moest hij ineens héél nodig naar buiten, en hij stoof de grindbak in...... Reden: echte spuitpoep.
Hij was daarna gelijk heel vrolijk, leek opgelucht (had ook al 2 dagen niet meer gepoept) Hij huppelde vervolgens vrolijk mee naar de auto en bij de DA kwam hij ook vrolijk gestemd de praktijk binnen lopen. Nadat ik haar het bovenstaande had verteld, begon zij gelijk zijn buik weer af te tasten, en ze voelde niets meer!! Vervolgens hield ze hem een paar brokjes voor, en Nuphar vrat haar vingers er bijna bij op..., honger!!
De OK-tafel was al in gereedheid gebracht, maar zij besloot om toch eerst weer een foto te maken en, o wonder: geen steen meer te zien. Nuphar had deze eruit gepoept. En hij leek op slag genezen.

Ik had nu vleugeltjes toen ik weer naar huis reed, met "de wonderbaarlijke genezing" achterin. En eenmaal thuis had Nuphar alleen maar belangstelling voor eten, maar dat zullen we weer rustig aan moeten opbouwen....

Onze pretletter....