Saxenburgh, bedankt......

Ditmaal geen blog over mijn honden.
Ditmaal over MENSEN (en dan kun je je afvragen waarmee je soms liever te maken hebt....)

Omdat mijn loopbaan nogal onverwachts (en minder leuk) is geëindigd, maar ik best fijne herinneringen bewaar aan menig oud-collega, waarmee ik heb samengewerkt in het ziekenhuis, wilde ik graag van hen afscheid nemen d.m.v. een geschreven bericht.

Maar op mijn vraag of dit geplaatst kon worden in het Weekbericht van de SXB, kreeg ik "Nee" als antwoord. Ik behoorde immers niet meer tot de werknemers.... 

Maar omdat ik heel wat jaren gewerkt had voor de SXB, was men bereid een uitzondering te maken. Maar dan wel met een aangepaste versie. Of te wel: de kleine kritiekpuntjes moesten er uit! Het Weekbericht was daar niet voor bedoeld..... 

Het Weekbericht is schijnbaar alleen bedoeld voor positieve informatie, maar voor zaken die geen schoonheidsprijs verdienen sluit men liever de ogen....
"Bedankt", dacht ik toen: "Als het zo moet, dan zet ik het wel op FB". 

Ik hoop nu dat menig oud-collega dit leest, zodat ze weten dat ik hun niet ben vergeten....

Beste oud-collega’s Saxenburgh,

door het faillissement van (InterPsy-) Vechtdalkliniek B.V., voor menigeen beter bekend onder de oude benaming PAAZ, kwam er plotsklaps een einde aan mijn loopbaan van 47 jaar…

Op 1 september 1972 ben ik gestart als leerling verpleegkundige in de toenmalige Röpcke Zweers Stichting, en in maart 1976 slaagde ik voor mijn eindexamen. Op dat moment was ik werkzaam op de afd. Neurologie, waar ook psychiatrische patiënten werden verpleegd, en ben daar blijven werken na mijn diplomering.

Een aantal jaren later werd de afdeling opgesplitst in een neurologie- en een psychiatrie gedeelte. Mij werd gevraagd of ik het psychiatrische team wilde versterken, en daardoor kwam ik aan de wieg te staan van de latere PAAZ.

Een tiental jaren later kregen wij de officiële PAAZ erkenning en een eigen afdeling toegewezen. Weliswaar een noodgebouw, waarin wij 14 jaar gebivakkeerd hebben, maar aan deze periode bewaar ik nog steeds mijn mooiste herinneringen. In 2006 zijn we opnieuw verhuisd naar het Viderusgebouw.

In 2015 werd onze afdeling, wegens bezuiniging, in ‘de etalage gezet’. Het was InterPsy die onze kliniek wel zag zitten, als aanvulling op hun ambulante werkzaamheden. En zo ontstond de Joint Venture Saxenburgh-InterPsy.

Ook al werkte ik vanaf maart 2016 onder de vlag van InterPsy, ik ben mij altijd een Saxenburgher blijven voelen. Over en weer was er ook altijd nog veel contact met collega's van het ziekenhuis.

Als vaste nachtdienst was ik mijn uren al aan het afbouwen, en lag het in mijn bedoeling om eind volgend jaar te stoppen. Maar inmiddels ben ik al vertrokken met stille trom, zonder een feestje, zonder een bloemetje, zelfs zonder een woordje van dank voor al die jaren dat ik mij heb ingezet voor de zorg. En naar alle opgebouwde CAO-rechten kan ik fluiten, omdat het een faillissement betreft. Ik had mijn afscheid toch iets anders voorgesteld…..

Ik vind het nog steeds behoorlijk zuur dat mijn collega’s en ik geen enkel teken van medeleven hebben ontvangen van bestuur en directie SXB. Ook in het Weekbericht werd er met geen enkel woord over gerept.

Deze teleurstelling is nog niet weggeëbd, maar ik realiseer mij ook dat jullie, collega’s van de werkvloer, hier part nog deel aan hebben. En daarom wil ik jullie heel hartelijk bedanken voor de fijne samenwerking in al die jaren.

Ik stapte 47 jaar geleden over de drempel van een net nieuw gebouwd ziekenhuis, en jullie staan nu aan de vooravond van deze stap. Ik wens jullie heel veel succes en werkplezier, nu en straks in het nieuwe ziekenhuis.

Het ga jullie goed.

                                                                            Jenni Gerrits

                                                                  Voormalig nachtverpleegkundige

                                                                            PAAZ-SXB / InterPsy