Spannende dagen......

..........hebben wij beleefd met onze Grand Old Lady CAILIN. Tijdens de laatste dagen van haar loopsheid begon zij ineens veel te drinken en ten gevolge daarvan ook héél veel te plassen. Dat laatste ook in huis en dan ben je blij met plavuizen op de vloer. Grote plassen hebben wij moeten opdweilen.... Maar de alarmbellen begonnen bij ons ook flink te rinkelen. 

Donderdag j.l. de DA-praktijk gebeld en kon ik 's middags langs komen met Cailin. Helaas had onze eigen DA een dagje vrij (wat ik haar ook van harte gunde) maar kregen we dus een vervangster. Zij dacht net als ik aan een baarmoederontsteking, maar zó snel al na de loopsheid....? Een ECHO moest uitkomst bieden. Echter die ECHO gaf niet zo'n duidelijk beeld. We zagen iets, bolvormige schaduw, wat mogelijk op een cyste kon wijzen, of een tumor..... Misschien wel een tumor bij de urineblaas.... Deze waarneemster gaf eerlijk toe dat zij niet zo sterk was in het lezen van ECHO's. De assistente besloot toen om telefonisch contact op te nemen met onze eigen DA. Omdat Cailin totaal geen zieke indruk maakte werd besloten om even wat bloed af te nemen voor onderzoek, o.a. op suiker, en of ik dan de volgende dag om 10.00 terug kon komen. Dan was onze eigen DA er weer. Ik durfde dat wel aan, want mocht de nood toch hoger worden, dan was ik snel genoeg weer in de praktijk. En eenmaal weer thuis liet Cailin zich haar (vlees-)maaltijd heerlijk smaken, en zijn we rustig de nacht ingegaan.

Maar de volgende ochtend stond ik wel op met een knoop in mijn maag.... Wat gaan ze ontdekken? Wat gaan ze zien? Moeten we een moeilijke beslissing nemen? Wordt dit haar laatste dag? Van alles spookt er dan door je kop..... Eenmaal weer in de praktijk zag onze eigen DA al snel wat er aan de hand was. Wél de baarmoeder!! En die bolvormige schaduw bleek een zakje met pus te zijn.... Een keuze hadden we niet, alleen operatie en verwijdering van de baarmoeder was de oplossing. Jeetje, denk je dan, de dame is ruim 11, kan ze dit nog aan, gaat ze dit overleven. Garanties krijg je niet.... 

Onze oude dame blijkt een bikkel te zijn, een echte Ouwe Taaie. Ze heeft de operatie prima doorstaan, gelukkig geen cystes of enge tumoren, en kwam ze in de namiddag weer thuis. Vandaag eet ze alweer en lijkt zij het hele avontuur allang weer vergeten. Henk en ik, wij verbazen ons er telkens weer over hoe snel een hond zich herstelt na zo'n ingreep. Daarmee vergeleken zijn wij mensen toch maar zielige kneusjes.....