Toeval.....??

“Toeval bestaat niet”, wordt wel eens gezegd. Daar geloof ik ook steeds vaker in. En deze week hebben we opnieuw het bewijs meegemaakt…..

Nu het toneelseizoen weer is gestart ben ik elke donderdagavond van huis, om met mijn toneelclub een nieuw stuk in te studeren. Maar afgelopen donderdag hadden we de repetitie van die avond afgeblazen, omdat een aantal spelers ziek waren. Alsof het zo moest wezen dat ik thuis was gebleven, want die avond werd TARU ineens niet goed.

Om 18.00 uur had ze nog gewoon haar bak leeggegeten, en daarna is het voor alle honden verplicht uitbuiken in hun eigen vertrek: deur dicht en geen ‘gedonder in het vooronder’…. Zo doen we dat al jaren. Wanneer wij aan de koffie gaan, zo rond 20.30 uur, krijgen onze honden hun appeltje. Ook Taru doet daar ‘een moord voor’, maar ditmaal niet. Ze draaide haar koppie weg, had geen belangstelling, kwam wat traag de kamer ingelopen en ging vervolgens niet meer liggen. Vooral dat laatste gaf mij het idee dat ze last had van haar buik. 

Omdat de dame al op leeftijd is, bijna 11 jaar, heb ik gelijk contact opgenomen met onze DA. En zo was ik even na 21.00 uur bij haar op de praktijk. Gerda, onze DA, voelde gelijk al een vergrote milt bij Taru…. Haar slijmvliezen waren ook wat bleker dan normaal en uit bloedonderzoek bleek dat haar Hb iets te laag was. Nog niet  direct levensbedreigend, maar op de ECHO was duidelijk te zien dat de milt er niet goed uitzag. Die moest er uit ….. Lever, hart en longen zagen op de ECHO er wel goed uit, en ook op de röntgenfoto’s.

“Shit”, denk je dan: ”Moeten we haar opnieuw blootstellen aan zo’n grote operatie?” Het was net zeven maanden geleden dat bij haar de baarmoeder was verwijderd, waar ze overigens snel van herstelde. Ik mocht haar wel weer meenemen naar huis (maar moest ’s nachts een keertje extra gaan kijken) om de situatie te bespreken met Henk. En ze wilde graag de volgende ochtend gebeld worden over ons besluit.

Eenmaal thuis was ons besluit al snel genomen: “We gaan ervoor en geven Taru haar kans….” Die nacht hebben Henk en ik niet zo goed geslapen, Taru wel…… (ze had dan ook een spuitje gekregen voor de pijn)

 Vrijdagmorgen mocht ik haar tegen 10.00 uur brengen. Een uurtje later zou ze onder het mes gaan. Met Gerda had ik de afspraak gemaakt dat ze zou bellen wanneer ze iets tegenkwam wat niet in de haak was, want zou het echt een hopeloze zaak zijn dan, ja dan…….
En wat schrik je dan wanneer de telefoon gaat, en een assistente zich meldt met de mededeling dat Gerda graag iets wil overleggen en ze de telefoon daarom op de speaker zet…..

We kregen van Gerda te horen dat er een tumor in de milt zat, maar dat ze ook twee minuscule kleine bultjes zag op de lever, die er verder wel heel gezond en glad uitzag. Het was goed mogelijk dat dit ouderdomsplekjes waren, omdat ze er ook glad uitzagen (geen ‘bloemkooltjes’ of ‘kratertjes’) maar ze kon het niet met 100 % zekerheid zeggen. En daarom wilde ze dit toch graag met ons delen. Verder vond ze de conditie van Taru erg goed voor een bijna 11-jarige, en: “Ze doet het prima op de tafel”….

Henk en ik besloten dat Gerda haar werk maar netjes moest afmaken. Milt eruit, opsturen voor weefselonderzoek, en dan zien we wel waar en/of wanneer het schip strandt. We wilden Taru een eerlijke kans geven.

Halverwege de middag kon ik Taru weer ophalen. Ze was alweer aardig helder en wilde graag mee naar huis. En ’s avonds at ze alweer wat vlees, en ook een schijfje appel ging er weer met smaak in.

En nu, twee dagen verder, sta je weer verbaasd te kijken naar de vitaliteit van die oude dame. Ze gedraagt zich alsof er niets gebeurd is. Alleen die jaap op haar kale buik doet je beseffen dat ze opnieuw door een oog van de naald is gekropen. Hoeveel engeltjes heeft ze nog op haar schouder??

Wij hopen dat ze nog een tijdje fijn kan genieten van een kwalitatief goed leven. 

 

(de foto's zijn genomen een dag na de operatie)